Гэта старонка не была вычытаная
Многа знішчыў, хоць быў вельмі сыты.
Вось нарэшце… Ты схадзіў у Зарэчча
Па свежае сала…
Адмарозіў сягоння ты вушы,
Змачыў-жа сягоння вусы ты…
След зладзейскі застаўся ў нізіне
Пячаткамі здзеку.
Мудры бор гладзіў кудлы сівыя
Шурпатаю лапай-далонню:
„Агідны драпежнік загінуў,
Загінуў навекі“.
І зорак у небе завея
Рубіны губляла ў бяздонне.
Менск, 1921 г.
|}