Гэта старонка не была вычытаная
„Ой, яшчэ! Ды не шкадуй-жа!
Не самлею, бо я дужы!“
Хвошчыць грудзі, стогне, крэхча
І мяркуе як прылегчы.
Валасаты, як гуменнік,
А спіну засцёбаў венік.
Счырванеўся, як мядзяны.
Цела клубіцца ў тумане.
Ад прыемнасці завохаў:
„Яшчэ пары! Яшчэ трохі!“
Хвошчыць венікам, смяецца.
Малацьба адна-здаецца.
„Дай мне венік, венік новы!
Ты не бойся, я здаровы!“
Аж тры венікі засцёбаў.
Потым выбег ён харобра,
Голы, рады, жвавы ў сенцы
Ды адтуль на загуменца.
Пакачаўся ў пухкім снезе,
Ды у гурбу лёгка улез ён,
Нібы ў ложак пад пярыну.
„Вось яшчэ адну хвіліну…“
Ён адзеўся ды ў святліцу,
Каб мядком павесяліцца.
|}