Перайсці да зместу

Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/407

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Наш Ярыла не бядуе.
Ён задумаў песню думу.
Пыл ад гусляў выцірае,
Струны-цуды, струны-граі
Ён рукой вітае правай.
Лад і строй прабуе жвава,
Ён прабуе гусляў голас —
Залаценькі струнны волас.
Крутне колікам, паверне —
Ці той зык са струнаў верны.
Гуслі чулыя на волі
Загулі, як роі пчолак.
Пальцы-дзівы, пальцы-чары
Сеюць песні на абшары.
Гукі-смех і гукі-стогны
Лезуць з пальцаў непрытомна.
Пальцы ўюцца матылькамі,
Мігацеюць аганькамі,
То нямеюць нібы з болю,
То дрыжаць пяшчотна, квола.
Пальцы — шчырыя падружкі —
Вядуць з струнамі шаптушкі,
То цалуюць іх, то гладзяць,
То у прысядкі прысядуць.
Іх не пяць на струнах-соткі,
Пальцы — лёгкія лябёдкі.
Дождж шкляны чароўных гукаў
У люстэрка даляў стукнуў.
Панясліся, панясліся
Песні сокала да высі.
А тым часам у прасторы
Пачалі круціць віхоры.
Хмары снегу завярцелі.
Лес і поле пабялелі.
У вялікай грознай сіле
Многа гурбаў нанасіла.
Гуслі граюць. Конь і сані
Да Ярылы прышлі самі.