Ў Ясных Крушнях у даліне
Стаіць бедная хаціна,
Як гарбатая жабрачка,
Ці пабітая батрачка.
Хата латана карою,
Вузкай дранкаю старою.
Замест шыбінаў — анучы,
Замест даха — лапак кучы;
Пазапханы шчэлі сенам,
У зямлю улезлі сцены.
Распадзецца во, здаецца,
Бо трасецца і трасецца;
Нейкім дзівам, нейкім цудам
Не рассыпалася ў груду.
Як парваныя аборкі,
Разляцеліся падпоркі —
І тырчаць ва ўсе староны
Часу даўняга праклёны.
Нібы словы сумнай песні,
Абгарнулі хатку цесна,
Амярцвелыя істоты,
Знакі злыбеды, бядоты:
Камень круглы і пузаты,