Перайсці да зместу

Старонка:Збор твораў (Бядуля, 1937). Том I.pdf/248

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Нервамі і жыламі аднымі
з СССР наш край навекі сплецены
у арганізм адзін,
ў адну магутную і творчую машыну.
Зігзагі радыё сум-жудасць перакінулі
з Масквы у Менск…
На раніцу ўвесь горад знаў…
Бы глюгі чорныя агідных каршуноў,
трубкі тэлефонаў клявалі вушы,
і злавяшчунным клёкатам
хрыпелі словы два:
„Памёр Ленін“.
Смуткам, роспаччу вачэй
прарубы вуліц ажалобіліся.
Урачыста-шопатна вакол.
А ён глядзіць з тысячаў партрэтаў
тысяччу вачэй з нямою думай
з абруштыненых вітрын,
са сцен, з акон, з пакояў,
з часопісаў, лістовак,
з кніг на розных мовах,
абрамлены жалобнай чорнай сцежкай.
Абрысы чэрапа так дзіўна-велічавы,
ў ім туліцца дабро і бацькі і прарока,
сталёвы гарт бароцьбаў асілка-велікана
і думы генія, што стралой калёнай
імчацца, віхрацца, палаюць
з цяснінаў прошласці туманнай
у будучыні сонечную далеч.

II

Жалобы дні плывуць ў бяздонне дзён,
бы ў каменную глотку сфінкса.
Па тварах мас працоўных
ратаі смутку-роспачы
аруць маршчыны.
То смерць асілка.