А валы, нібы маманты мора,
Плечы ўзнімуць на многа сажэняў;
Як асілак хватае замору,
Вецер прыткі сажме іх у жмені.
Стукне-грукне, працэдзіць праз пальцы
І разбрызне у брызгаўкі сталі.
Сам заскача разгневаным вальсам
У пагрозным смяротным паўстанні.
Тры чаўны будуць з бурай змагацца,
І Норд-Ост іх не здужае-смелых.
Ім-жа мора, бы родная маці —
Перамогуць і выйдуць на бераг.
III
Сягоння выў прыбой, бы стада злосных псоў,
Слюнявіў берагі, пляваўся сівай слінай.
Жар-сонца ў вышыні стаяла калясом,
Мігцела па вадзе чырвонаю тканінай.
Бялявы парус млеў — распушчаны фартух.
То нутлае судно качалася па хвалі,
Скакала, нібы конь, і кідалася ў пух,
Спяшалася у сінь — ці звалі, ці не звалі.
А мора — мірг і мірг, сявала ўспышкі ў даль,
Запісвала свой шум разлівамі калёраў.
А дзе-нідзе дэльфін дзіравіў спіны хваль:
У сховы спрытна граў на гойдаўках у моры.
І цвёрда руль трымаў мой друг, Мамэт-Алі,
Ён на мяне глядзеў з таемнаю усмешкай.
Мы з бухтавай дугі плылі, плылі, плылі
Бруштынавым пуцём, невытаптанай сцежкай.
Гагры, 18/II 1926 г.
|}