Гэта старонка не была вычытаная
Юлька плача. Спаць пара.
Кот мурлыча на пяколку.
— „Бабка, бабка, енерал
Зноў пужае страшным вокам!..“
— „Прыкусі лепш свой язык“, —
Юльку бабка сунімае.
За сцяною нейкі зык.
— „Хай была-б ты лепш нямая!“
І бабулька крыж кладзе:
Мо’ хоць гэта ды паможа?..
„Гора едзе на бядзе…
Так трывожна і трывожна…“
„Дзе пакіну сірату?
Злая сіла пакарала“… —
І глядзіць на пустату,
На благога генерала.
А газніца — блясь і блясь,
Цень кідае, або ззянне.
Злосным вокам кожны раз
Генерал са сценкі гляне…
1917 г.
|}
