А газніца то блісне,
Асвячае бляскам хату,
Кветкі, траўкі на акне
Дзіўнай фарбай так багаты.
Бы галінкі рэчных лоз,
Бы лілеі з дыяменту,
Лье краплінкі дзед-мароз,
Не шкадуе атрамэнту.
Вось газніцы-аганёк
Змеркне дымам на хвіліну, —
Атуляе цень куток,
Атуляе ўсю хаціну.
На пяколку кот сядзіць,
Паглядае на закуткі.
„Ой, бабуля, ой, глядзі…
Енерал той, як жывюткі!…“
„Як жывюткі… далі пан!“ —
Кажа Юлька: — „Ці вы чулі?“
Скача з жаху на тапчан
На ратунак да бабулі.
— „Ляж ты, дзеткі, ува сне
Не пабачыш гэтай цэры!“
— „Маці цукру прынясе
Ад таго ад афіцэра…“
— „Ляж, унучка, тут пры мне
Будзе добра, цёпла спаткі“.
— „Мой татуля на вайне.
Прывязе гасцінец татка…“
— „Маці збегла з казаком, —
Кажа бабка, — дык маўчы ты.
Родны тата пад агнём
У акопах спіць забіты…“