Гэта старонка не была вычытаная
Аб усім аб гэтым
Думаў разоў сто.
Хто тут вінаваты?
Вінаваты хто?
Вып‘ю ў манапольцы
Шкалік і другі —
І прапала гора,
І няма тугі.
Засвярбелі рукі,
Зарыпела косць.
Самі лезуць словы,
Лезе з сэрца злосць.
Уцякай ты, жонка,
Дзеці — хто куды,
Бо вярнуся п‘яны,
Будзе шмат бяды.
Кругам пойдзе хата,
Пойдзе хадыром.
Зазвіню я шыбай,
Застучу гаршком.
Пасадзец, 1910 г.
|}