1 ўцякач. Панечка! Гэта яны думаюць: можа вы золата ў спадніцу зашылі ці якую газэціну, дык мусяць трэсьці. І шпіёнаў ловяць так. Усіх трасуць…
Жонка. Я не капіталістка, не бальшавічка, не шпягоўка! Нашто мяне трэсьці? У мяне муж учора памёр, дзеці галодныя… Пра гэта ў мяне ніхто ня пытаецца! (Сядае і плача).
2 ўцякач (1-му). Чаму-ж гэта яе ня трэсьлі адразу, як прыехала?
1 ўцякач. Мусіць, паўважаліся, што ў жалобе. У панечкі муж памёр у вагоне, добры такі чалавек быў, яшчэ перад сваёю сьмертухнаю ўсіх нас падвесяліць хацеў: „Нічога, кажа, усё добра будзе“. Аж во яно добра!
2 ўцякач (жонцы). Грамадзянка, ня бойцеся нічога: яны завядуць вас у сакрэтную каморку, і нямкіня там вас агледзіць.
1 ўцякач. Пакарыцеся, панечка!
Жонка. Не чапайце мяне! Ня рушце мяне!
2 ўцякач. Калі ў грамадзянкі брыльлянтаў няма, чаго-ж баяцца?
Жонка. Мужа без абраду, бяз труны, як сабаку, у пясок закапалі, дзеці з голаду пухнуць, а ў мяне брыльлянты… Хто гэта сказаў? Ты? (Кідаецца на яго, як тыгрыца). Сволач ты, дрэнь, бальшавіцкая морда!
2 ўцякач (уцякае). Што вы гэта пані? Я-ж так сабе сказаў, прыкладам… Я бачу, як вам баліць. Усе мы няшчасныя.
Жонка. Сволач, сволач! „Усе мы няшчасныя“… Пайду глоткі дзецям перагрызу, сябе заб‘ю, — тады будзеце ведаць, якая вам няшчасная… У-у-у!.. (Вые, рагоча і выбягае міма немца, аж ён зьбіўся з панталыку).
