Перайсці да зместу

Старонка:Дудка беларуская (1922, Вільня).pdf/57

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная


Што мянуецца „Ліндорам“
Ды йшчэ б‘ецца з асэсорам.
Ды каб быў у ланцуг закуты,
На нагах каб былі путы,
Праважацелі каб срогі,
Каб ня сходзілі з дарогі,
А каб проста да начала…
І цімала там пісала?!
..............
Вот назаўтра рана, рана
Нам адзежка наша дана;
Паскідалі мы сярмягі,
Салдат узяў дзьве бумагі,
Нас зьвязалі і ў дарогу!..
Я падумаў: „Дзякуй Богу!
Хоць нас сонечка сагрэе!
Вецерчык на нас павее!
Можа дожджык срыбрны змоча!
Можа птушка засьвіргоча!..“
Аж заплакаў я зрадеўшы!
От, здаецца-б, і ня еўшы
Быў-бы сыты на свабодзе!
Як той кролік у гародзе!
Тут здаецца і сканаў-бы,
За свабоду жыцьцё-б даў-бы!
..............
Жаўручочкі Бога хваляць,
А пастушкі агонь паляць,
А і сонечка прыгрэла,
Аж мне ў душы паясьнела.
Да палудня ішлі гэтак;
Пры дарозе шмат і кветак:
То пралескі, то сасонкі
Выгравае Божа сонка!
Так падвечар ў месцы сталі,
У халоднай начавалі, —