|
Навет месца даць ня хочуць.
„Давай, кажа, хоць на пляшку!
А ня даўшы, дык парашку
Вынасіць заўсёды мусіш,
А ўжо хлеба — дык ня ўкусіш!
Мы табе наб‘ём аскому,
Пакуль вернешся да дому!“
Я спалохаўся, баюся:
„Войча наш!“ кажу, малюся…
Бог даў спомніць: залатоўка
Гдзесь была ў кашулі ўшыта,
Што дала калісь жыдоўка,
Як падвёз у млын ёй жыта.
Хутка сарваў тую лату,
Кінуў злоты той на хату…
І ня ўгледзіў як хапілі,
Толькі, відзеў, водку пілі.
Тагды сталі нас пытацца,
Ці застаўся хто у хатцы?
Адкуль? за што пасадзілі,
Іншы вуча на пытаньне
Даць якое паказаньне:
„Кажы, кажуць, знаць ня знаю,
„Чый я ёсьць, з якога краю.
„Малым быўшы, сьляпых водзіў;
„А падросшы і сам бродзіў;
„Ня прыпісаны да сказкі,
„І так жыву з Божай ласкі.
„Бог мой бацька, зямля матка:
„Знаць ня знаю!“ — усё гладка!
Так да марца сядзім ціха,
Ня чуваць дабра, ні ліха.
А у марцы шлюць бумагу,
Каб даставілі бадзягу,
Супраціўніка уласьці,
Улажэньня першай часьці,
|
