|
Я падумаў: ласка-ж Божа
І сюды пралезьці можа?
Аглядаюся вакола,
Як-бы шукаў і тут Бога.
Мне зрабілася вясёла,
Не баюся я нікога,
Зноў ражанец: „Бог уцечка!“
Бляю сабе, як авечка.
Калі бразьць ключом у дзьверы,
І крычыць хтось: „Гэй! вы зьверы,
Вы бунтоўнікі, паскуды,
Выбірайцеся адсюды!
Тут важнейшым трэба сесьці,
Вас у вобшчу здадзём гдзесьці!“.
Павялі нас аж на гору…
Па якомусь калідору…
Дзьверы! дзьверы! ў дзьверах дзюрка,
І у кожнай-жа хвігурка
Як-бы тая-ж выглядае!
Гдзе ні глянеш, усё-ж тая:
Блішчаць вочы, твар як гліна,
І абросшы, як скаціна!..
У турме, як у тым гробе,
Ішлі, ішлі, гэтак з гоні.
А смурод такі, што з воні
Мне аж дух у грудзях сьпёрла,
Як-бы цісьне хто за горла.
Тут нам хату паказалі,
Упусьцілі, разьвязалі,
Вады далі, трохі хлеба
І запёрлі зноў, як трэба.
Тут народу шмат сядзела,
Глянуў я — душа самлела!
Як падушкі у іх твары!
У хаце пуста, толькі нары.
Ляжаць усе, з нас рагочуць,
|
