|
„Тут рыштант, брадзяга скрыты!…
„Вось і лоб калісь быў брыты!…
„Вяжы усіх, нараджайся!“…
Мяне лясь! „Ты хто? сазнайся!“ —
„Скаліндар, кажу, сірота…“
Пацягнулі па дарозе,
Завязалі і вароты,
Мы-ж спынуліся ў вастрозе…
..............
Астрог, братцы, поглядзеўшы
Мімаходам, выглядае
І нічога: Шак ня еўшы
І ў астрозе ня бывае.
Але лепшы ў хаце голад,
У дарозе велькі холад,
Найцяжэйша праца ў полі,
Як у тэй астрожнай долі!
Відзеў птушку я у клетцы,
Як галоўкай поты б‘ецца,
Аж скрыдэлкам затрапоча
І сканае… жыць ня хоча!…
Раз лісіцу, адкапаўшы,
Прывязалі мы да кола:
Стала-ж грызьці што папаўшы,
Сабе бруха распарола,
Растрыбушылась на часьці,
Каб ня жыць так, хоць прапасьці!..
Нашто — гадзіну, мядзянку,
Пусьці ў шклянае начыньне, —
Сама сабе без прастанку
Будзе жаліць, пакуль згіне!…
Як ужо-ж скаціна тая,
Або гадзіна праклята,
І та цану волі знае,
Што-ж для нашаго-то брата,
Меўшы розум не скацінны,
|
