|
Пляту лапці, ўю аборы,
Ен показуе праз плечы:
„Што-то? сын твой, кажа хворы?“ —
„То ня сын!“ айчым мой кажа,
„Узяў сіротку. Дзякуй Богу,
„Добры удаўся: позна ляжа,
„Рана ўстане, і адлогу
„Не запусьце… спагадлівы!
„Маю сына, хоць ня родны.
„Ажаню, як буду жывы.
„Будзе Богу й людзям годны!“ —
„А лет сколькі?“ — той пытае.
„Двадцаць, кажа, мусіць мае!“
„А зваць як?“, „Ды Каліндарка!..“
Раднік піша усё шпарка:
Як радзіўся, гдзе хрысьціўся…
Пісаў, пісаў дый паехаў!
Бацькі яго угасьцілі,
Далі торбачку гарэхаў…
Пасьля таго, так ня далей,
Як у тыдзень і асэсар
Шусьць у хату (і з мэдаляй).
„А гдзе, кажа, той пасэсар,
„Твой Ліндарка, ці як звецца,
„Што хаваецца з ракруцтва,
„Пляцець лапцікі на печцы?…
„Ашуканства, баламуцтва“…
..............
А я-ж ехаць меў па дровы.
Бацька клікнуў, іду ў хату…
А асэсар — той — здаровы!..
Лясь! мне ў морду, потым тату.
Я-ж узяў яго за грудзі
І піхнуў ілбом у дзьверы.
Ен як раўкне: „Гэй, вы людзі,
„Тут разбой. Прыміце меры!…
|
