|
Ды ніводная ня хоча,
Аднэй бедны, другой стары,
Треця чорт зна‘ — што тароча:
„Аддай, кажа, Аліндарку
„Куды кольвек, хоць на людзі,
„Сядзь на нашу гаспадарку!
„Тагды выйду, добра будзе!“
Бацька кідаўсь са тры тыдні,
Яшчэ горай зажурыўся,
Прадаў сякі-такі злыдні,
Разлайдачыўся, расьпіўся,
І умёр так пад гародам,
Ушчаміўшы ў плот галоўку.
Шапку знайшлі аж за бродам,
І у шапцы залатоўку.
А на заўтра прывёў соцкі
Асэсара, паноў трое.
Труп той зрэзалі на клёцкі…
(А у марцы-ж было й тое!)
Мяне цётка, у апеку
Узяўшы, трошкі падрасьціла,
Ды якомусь чалавеку
Як за сына адпусьціла.
Незадоўга зьмёрла цётка:
Я стаў круглая сіротка.
Ці гдзе днюю, ці начую,
А ўсё бяду сваю чую!
Пастухі зьбяруцца ў гаю,
Пяюць песьні ля бярозы,
А мне чагось, сам ня знаю,
Смутна, цяжка, цякуць сьлёзы.
Раз я гэтак за вачыма,
Ужо тройчы спавядаўся,
Калі зімой да вайчыма,
Ды ураднік заблукаўся.
Я сяджу сабе на печы,
|
