|
„Толькі яшчэ чымсь памажа,
„А хлапцу ўсё роўна — яма!
„Хоць-бы жывым ды давезьці,
„Каб дарогай не сканала, —
„Скажуць, кепска вязла гдзесьці,
„Або туга спавівала!…“
Гэтак мяне пахрысьціўшы,
Вязуць назад ўжо да маткі.
Вочы добра пазаліўшы,
Ледзьве унясьлі да хаткі.
Закусіўшы тут, як трэба,
Пакумаліся і квіта! —
Баба ўзяла бохан хлеба,
Пляшку водкі, торбу жыта;
Разыйшліся і паснулі. —
Матка-ж мяне калыхае:
„Люлі, шэпча, сынок, люлі“…
А як зваць? — сама ня знае
Вот назаўтра з пазараньня
Бяжыць матка да кумошкі
Ды пытае, як празваньне
Далі сыну? Лёну трошкі
Тут прынесла пры здарэньні,
Трошкі сала, круп са жменю…
А кума-ж была праворна:
Хоць што збрэша, не запнецца;
Круце сабе ў сенях жорны,
Трэба-ж салгаць! куды-ж дзецца?
„Імя, кажа, твайму сыну
„Ксёндз хацеў даць па кантычцы,
„Думаў ён можа з гадзіну;
„Узяў кніжку, як стаў рыцца,
„Дык даў потым з каліндарка!“
Матка прутчэй з хаты ў сені,
Як-бы цівун гнаў па карку,
Усё шэпча то іменьне:
|
