|
На вобмежку паставіла дар Боскі
І кліча мужа, як што дзень.
Ен хмурны штось і есьць ня надта хоча,
А потым зараз лёг заснуць.
Заснуў!.. а жонка ў кішані шамоча…
Дастала брытву — і чуць-чуць…
„Га! рэзаць, подлая ты душагубка!“
Зароў як той шалёны бык:
„Дык вот якая ты, мая галубка!..“
I дай біць жонку той мужык!..
Зьдзівіўся чорт, што баба так зрабіла,
Узяў яго прад бабай ляк.
Стужкі бабіны наткнуў на вілы,
Здалёку даў, баяўся так,
Каб баба і яму жыцьця ня струла,
Не нарабіла ў пекле штук,
Не набрахала-б там, што чула,
Або, што ён — яе байструк.
З тых пор як чорт гдзе не дарадзе,
Там слухае ён бабскіх рад,
У бабскай круціцца грамадзе,
І ў пеклі тым трымае лад!
|
