|
З таго праклятага праз Бога дрэва,
Што праз яго прапаў Адам!)
Вось бабка зараз шусьць да жонкі на сакрэты;
Давай хваліць: што добра так жывуць,
Што рэдка гдзе знайсьці такой кабеты,
А лепшых дык нідзе ня чуць.
А можна-бы і лепей навет жыць,
Каб жонка ведала сакрэт,
Умела як натое варажыць, —
Яшчэ-бы лепшы стаў ей дзед.
«Есьць у мужчын на самым гарляку
«Грубейшы валасок адзін,
«Як сьпіць, — згалі яго, дык будзе да вяку
«Слухмяны для цябе, як сын!»
Тут бабе жонка надала, што мела,
І баба з Богам выйшла вон,
А жонка з радасьці і полудня ня ела:
Што век-жа будзе добры ён! —
Мужык гарэ і блізка ля мяжы,
А баба міма ідзе… шкулдык,
І стала! кажа: „Божа памажы!“
Як трэба, адказаў мужык,
„Што добрага чуваць, бабуся, ў людзях?“ —
„Ай чула, чула дзісь я шмат!
Ці то казаць, ці не казаць, бо страх!
Цяпер на брата ідзе брат,
А жонкі вернай — гдзе цяпер шукаць?..
І ў тваей каханак ёсьць;
Змаўлялася — як будзеш ў полі спаць,
Дык брытвай табе зробе штосьць!“
Сказаўшы гэта, марш у лес бабуся,
Як ліс лягла за першы куст,
Ціхусенька ляжыць, хоць кашаль дусе,
Ня пусьціць навет пары з вуст!
Аж жонка з полудням ляціць ад вёскі,
Схаваўшы брытву у кішэнь;
|
