Гдзе чорт ня можа, там бабу
пашле.
Адзін мужык ды добра з жонкай ладзіў,
А гэта-ж чорту ў горле косьць.
І што ён толькі не рабіў, — ня звадзіў,
І немарасьць бяре і злосьць.
Чорт з хаты вон ідзе, хвастом трэ вочы:
Жаль душы яму, а навет стыд;
Няраз ня еўшы быў, ня спаўшы ночы,
А скутку ніц — сабе абрыд!
Калі глядзіць; шкулдык, шкулдык бабуся:
Якраз у тую вёску йдзець.
Чорт думае: дай бабе пакланюся,
Яна іх пэўне разьвядзець —
Прад бабай чорт такім харошым стаўся,
Аж вышчарыўся бабін клык;
Чорт жаль свой расказаў і абяцаўся
Даць бабе пару чаравік,
Як толькі муж ды жонку аддубасе,
І прысягу па свойму даў;
А баба ўраз за дзело узялася!
(Чорт бабу пэўна добра знаў
Яшчэ тагды, як яблык крала Ева,
У раі Божым, гдзесьці там,
|
