|
— „Маю інтарэсы, кажа, да вашэці,
„І даўно прыйшоўбы, каб не твае дзеці“…
А яна праз комін глядзіць і гавора:
„Я цябе чакала, але не так скора.
„Не рабі мне глуму, а ідзі у сені,
„Але зажмур вочы, вывярні кішэні
„І паўзі на брусе, ды наперад задам,
„Пад сьцяну пралезеш яшчаркай, ці гадам“.
Увайшоў ён гэтак у тое мяшканьне,
Аж спацеў са страху! — калі гэта гляне,
Паўнюсенька хата птушыных галовак,
Скрыдэлак, і ножак, і цэлых паловак:
Там сьвішчыць, там вішчыць, то крэкча,
Гэтая стогне, а другая клекча,
А ведзьма як крыкне каршуновым басам,
Дык усё замоўкла зараз тымжа часам.
„Ну, кажы-ж, што трэба? Мусі ці ня грошы?
„Бо віджу, для нас ты чалавек харошы“,
— „Эгэ ж, кажа, да скарбу хацеў-бы дабрацца,
„А, ваша, дык знаеш, як за яго ўзяцца“.
— Відзіш, які ласы? шак гэта ня жарты!
„Пагляджу я первей, ці ты яго варты;
„Задам тры работы, — як выдзержыш пробу,
„Дык забяреш скарбы, а не, — дык хваробу!
„Нанасі-ж пазногцям мне вады вядзерца, —
„З маленькіх пылінак, вот па гэтай мерцы,
„Пастаў стоўп высокі, ды як волас ценькі,
„І зьлічы лісточкі на ўвесь лес гусьценькі!“
Мусіць тут і немчык тыкі памог трошкі,
Досьць што крутам-мутам выпаўніў да крошкі
Адкуль і ахвоты, і розуму стала?
Усё зрабіў хцівец, што ні загадала.
Ведзьма яго хвале, гладзе па галоўцы,
Падала вячэраць чагось у латоўцы;
Здаецца яешню і з савіным шмальцам,
Сама яго корміць, папіхае пальцам…
|
