|
— „Іх! кажа, мільёны ён на гэта траце,
„Яму трэскі а грошы, што грошы то трэскі;
„Усякага купіць, абы толькі кепскі!“
— „Нашто-ж душы кепскія, здаецца?“
— „Э! бо добры у добрым псуецца!“
— „Ці-б то мне ня можна прадацца вашэці,
„Каб я быў багачшы ад усіх на сьвеце?
— „Можна“, кажа, немчык: „а чаму-ж ня можна?
„Цераз майго пана нігды не парожна,
„Пры сабе ня маю, але вун, у пушчы,
„Ляжыць скарб закляты за ройстам у гушчы,
„А там, на засьценку, ёсьць ведзьма старая,
„Пакажа, як браць скарб, яна усё знае!
„Наша душа, твае грошы!“ І запісаў штосьці,
А сам кінуўся аб зямлю, забражджэлі косьці,
Віхрам закруціла і ён зьнік, як пена.
Хцівец зьвяк на камень, аж пабіў калена,
Спалохаўся чыста, што аж пражагнаўся,
Навет плюнуў тройчы, злажыў тройчы фігу,
Але чорт закрэсьліў душу сабе ў кнігу!
Вот назаўтра хцівец прад усходам рана
Ляціць да тэй ведзьмы, казаў-бы да пана.
Вот ужо і блізка яму да засьценку…
Стала чагось страшна! Ідзець памаленьку:
Аж скуль узяліся, як туман з дубровы,
Крукі і вароны, сарокі і совы,
Ды як сталі кракаць, галасіць — сьмяяцца, —
Хцівец аж схітнуўся, каб назад падацца
Узяў камень, калі пусьце, калі уцяробе,
Ды трапіў ня ў птушку, а сабе па лобе!
Аж зарагаталі каменьня па полю,
Аж сыпнулі сьлёзы у хціўца ад болю.
Давай таптаць лапцям камяні са злосьці…
Калі гляне — ведзьма! — Адны толькі косьці!…
Калі гаркне хціўцу у вароньне горло:
„Якаяж-то немач цябе тут прыпёрла?
|
