|
Вот стаіць ён гэта, клянець, — праклінае,
Калі гляне воддаль, — сьвятлачка мігае,
Думаў, хата блізка, — ці хтось пасець коні,
Кінуўся на сьвятло, прайшоў можа гоні,
Аж глядзіць, агонь той ды з зямлі бярэцца,
Хоць гарыць — ня паліць; ня можна й сагрэцца.
Спалохаўся хцівец, аж працьверазіўся,
Сам не аглядзеўся, як і апыніўся
Аж у сваей хаце, аж на печ забіўся!
Назаўтра па вёсцы аб усім аб гэтым
Вестка абляцела, як папер штахэтам.
Адзін скажа — верне, другі праінача,
А кожны па свойму здарэньне тлумача.
Адзін кажа: пэўне маланка блістала,
Дык пьянаму хціўцу у вачох і стала,
Другі: што то сьветласьць з магілкі сьвятога,
Пэўне хцівец будзе шчасьлівы у Бога.
А другія кажуць, што то скарб закляты,
Што хцівец, як знойдзе, дык будзе багаты!
А хцівец дай думаць: як-бы тут разжыцца,
Хоць-бы гэтым скарбам з чортам падзяліцца.
І сядзіць на прызьбе ці ў сьвята, ці ў будні, —
Калі раз пад вечар вылазе чорт з студні!
Апратка нямецка, спераду куртата;
Капалюх высокі, як жыд носе ў сьвята,
Портачкі як дудкі, сам якісь цыбаты,
І шкляныя вочы, ззаду хвост куртаты…
Хцівец дагадаўся, што то за пасланец,
Са страху затросься, як той паганец;
А тыкі пытае, трохі ачуняушы:
„Хто-ж такі панічык?“ нібы не пазнаўшы.
— „Ды я ня тутэйшы, пліпатэнт[1], здалёку,
„Душы закупляю для пана што року“.
— „А ваш пан багаты? ці дорага плаце?
|
