У сьнягу увесь па брух!
Гэты хлеба і ня знае,
Толькі мясо, ды пірог,
І сабакам выкідае
Усё тое, што ня змог.
А той хлеб жуе з мякінай,
Хлёпча квас ды лебяду,
Разам жывець і есьць з сьвінкай
З канём разам пьець ваду!
Аднаму дзесяткі-служкі
Зарабляюць сотні сот;
Рукі ў яго, як падушкі,
Як кісель, дрыжыць жывот!
Другі-ж сам аж на дзесятак
Працуючы лье свой пот,
А высахшы, як аплатак,
Цянюсенькі, як той кнот.
Хцівец і скарб на Сьвятога Яна.
Пры выгане ў вёсцы, ў самай перагонцы
Была хата крывенька у адно ваконца;
У хатцы адзінокі жыў хцівец лянівы,
Што думаў бяз працы зрабіцца шчасьлівы.
У грошах, ён думаў, усё людзкое шчасьце.
А ён-жа павінен гдзесьць скарб напасьці!
За мілю-ж, за вёскай быў лес закляты;
А хціўцу-жа лес той, якраз проці хаты.
У тым лесе заклятым не расло нічога,
Праз яго ніколі ня ішла дарога;
Баяліся людзі у той лес заходзіць,
А як хто заблудзе, — чорт па тры дні водзіць!
Пьяны хцівец йшоўшы з вясельля да дому,
У той лес убіўся, залез сярод лому:
