|
„Што ў рускай зямлі, дый каталікі!
„Ну, цар вас прыймае у сваю веру;
„Дасьць зямлі многа!… Вы, на паперу,
„Тут падпішыце, а поп посьвеньце, —
„Будзе ўсё добра, усюды пашэнце
„Ну, братцы, выпьем па чарцы усе;
„Бацюшка крыж і крапідло нясе!“
Мы-ж толькі, зірк, адзін па другога,
Маўчым, трасёмся, ня кажам нічога:
Ен жа Мірона за плечы узяў,
Вядзець да стала, гарэлкі падаў:
„Пі на здароўе і так пішы:
„Вот сабраліся дзьве тысяч душы,
„Рускую веру хочам прыняць,
„Каб каталіцкай ні ведаць, ні знаць…“
Мірон папярхнуўся, як хуста зьбялеў,
Глянуў на ўсіх, на мяне паглядзеў —
„Як, кажа, людзі, так, кажа, і я,
„Спытайце, кажа, вун Мацея,
„Як ён ды скажа перавярнуцца,
„Дык усе вёскі на яго здадуцца“.
Цягнуць мяне да таго князя,
А тут аж мурашка за скурай лазе.
— „Ну што, маладзец, нап‘ёмся водкі?“
Даець мне грошы, такі салодкі:
Усё гавора, радзе, пытае,
Жонку цалуе, дзяцей гайдае.
— „Ну што-ж надумаўся, ці ўжо гатоў?…“
„Надумаўсь, кажу, каб сто катоў
„Дралі мне скуру, пяклі на агню,
„Я веры сваей тыкі не зьмяню!“
Іх! закіпеў тут той князь, аж зароў,
Аж вылупіў вочы, счырванеў, як кроў…
— „Розаг падайце, нагаек, сто лоз!“
„Ен з веры сьмяецца мне тут-жа пад нос!“
Хапілі мяне якісьць гайдукі,
|
