|
„Тутэйшы“, кажу я, свой чалавек:
„Сын бацькі свайго, а бацька дзяцей,
„Тут і радзіўся, тут і жыву век;
„Юркам зваць бацьку, а я дык Мацей.
„Вун гдзе і хата і выган і сад;
„Там жнець мая жонка, а тут гарэць брат!“
Ен кіпіць горай, пытаючы лае,
Крычыць і б‘ецца і ў твар штурхае.
„Ды хто ты, ды хто — ці рускі, ці не?
Я дай круціцца туды і сюды,
Думаю: што-ж сказаць яму мне?
„Я не нашу, кажу, барады“.
„Да ты“, ён кажа мне, „веры якой?“
„Ці ты праваслаўны, ці ты паляк?“
«А дайце-ж, паночку, кажу, мне пакой,
«Ды я-ж тутэйшы, як казаў дык так!..“
Як сьцебане пракляты мяне, —
Аж у вачох чырвона здалося!
Каб я-ж у чымкольвек, у якой віне,
А то і ня ведаць, скуль узялося?
Я кажу гэтак: «калі-ж ужо так,
«Што васпан б‘ешся бяз-дай прычыны,
«То мусіць і праўда, што я паляк
«І буду паляк ад гэтай гадзіны!»
Ну і далі-ж мне добра на знак:
Цягнулі б‘ючы аж у Замаслаў,
Каб помніў крэпка, што я паляк,
Каб і вам гэта здарэньне сказаў!
Тое прайшлося, пайшлі і казакі;
Калі пад восень завуць нас у збор:
«Прыехаў, кажуць, начальнік такі!
«Сам князь Хаванскі: ідзіце ў двор!»
Трэба ўсё кідаць (хоць сьвятам было).
Народам, як макам, ўвесь двор заліло:
Князь у палетах, вясёлы такі!
«Эх, кажа, рэбяты! — вы дуракі!
|
