|
Апроч таго пропасьць рознага народу!
Наш брат як увойдзе, — сам сябе баіцца:
Ці ісьці бяз шапкі, ці гдзе пакланіцца,
Дык надта-ж і стыдна, каб ня памыліцца:
Пакланіцца немцу, ці якому жыду!
Няхай яго сточа — набярэшся стыду;
Няхай лепей з дому ў той дзень ня выйду,
А пазнаць-жа трудна, як жыда, як немца,
Як пана якога, ці там чужаземца,
А што жыд ды немец — дзеці аднэй маткі:
І мова падобна і адны ухваткі, —
І абодвы ласы на чужую працу,
І мусіць абодвы ядуць разам мацу!
Абодвы абдураць, абдзяруць як ліпку,
Адбяруць і сошку за бітую скрыпку.
Пан наш нябошчык (няхай яму сьвеце),
Як памёр чацьвёрта вясна то, ці трэця,
Як яго скруцілі, чыста абадралі,
Глядзіць — будзе кепска, што тут рабіць далей
— Усё пусьціў арэндай; найперш пусьціў жыда
У млыне сеў немец, якаясь абрыда, —
Граўшы па дарогах, прыйшоў з заграніцы,
Прынёс толькі торбу і ў ей дзьве скрыпіцы.
Двор купіў хтось рускі, так як за дурніцу, —
Пан зыйшоў далёка, кудысь заграніцу!
Жыд зараз убіўся ў рускага ў ласку:
Што дзень ходзіць ў лесе ад самаго браску…
От ходзіць ён гэта, ды ўсё дубы ліча,
Як трэба і грошы рускаму пазыча,
А як аблічыўся, ды дубы абмераў, —
У восені выгнаў з тысячу сякераў, —
Счысьціў пушчу чыста, за пяскі ўзяўся,
Як кабан разьеўся, ды як пан зазнаўся,
Гавора паруску і з рускім гуляе,
Разам ляжа, ўстане і ўсім упраўляе!
Рускі сабе езьдзе, ня ў дому ніколі,
|
