|
А конь, смык, — назад, ды тоўк!
А бадай цябе тут воўк!
Я ізноў давай каці…
Здумаў — лепей распрагчы.
Узяў каня, як сьлед распрог,
Зірк — аж конь мой і бяз ног.
Конь-ня-конь, а зэдлям стаў:
Я спалохаўся, перажагнаў…
Дык зноў конь і сам запрогся;
Я спалохаўся, і змогся,
Скінуў вопратку, перажагнаўся,
Зноў тыкі за бочку ўзяўся,
А так цёмна — хоць коль вочка.
Калі гляну то-ж ня бочка,
А каза стаіць з рагамі!
Хвост, бародка і з нагамі…
Аж тут пятух калі крыкне,
Каза ў лужу калі скікне,
Калі ў лесе зарагоча,
Конь да хаты калі скоча…
Вот тут я і дагадаўся,
Каму ў рукі то папаўся.
Давай казаць „Анёл панскі,
Згінь прападзі дух шатанскі!“
І цяпер, як хто сьмяецца, —
Мне усё каза здаецца.
З таго часу да алею
Я ня мог душу прымусіць,
Адвярнуло, дабрадзею.
Так то чорт нас грэшных кусіць!
Каб ня крыж, — прапаў-бы мусіць?“
|
