|
Тыц! стаў конь наравіцца!
І храпіць, і дыба стаў,
Што ня можна прыступіцца,
Чуць аглоблі не зламаў.
Гляджу: бочка ля дарогі…
Чыста-ж бочка, толькі рогі
Як-бы трохі відаць збоку.
Думка: вёз хтось ды здалёку,
Як прыстаў дык, скаціўшы,
Сам начуе гдзесь у вёсцы,
Або можа быў падпіўшы —
Страціў бочку пры дарожцы!
А што ў бочцы? хто там ведаў?
Можа брага, можа водка!..
А я той дзень не абедаў, —
Вось, каб, думаю, сялёдка?!
Або каб алей Бог даў-бы,
Ужо-ж ня сьцерпеў-бы, украў-бы!
Ото-ж думаю, закрашу:
Надта я люблю з ім кашу.
Падыйшоў да бочкі, зрухаў,
Калі адаткнуў, панюхаў,
Аж з радасьці страпянуўся,
На ўсе бакі аглянуўся!
Ну сьвяжусенькім алеем
Смак пачуў па губе, носe!..
Хоць ня быў яшчэ зладзеем,
Але-ж тут дык давялося.
Так ужо я чагось рад,
Падвярнуў свой панарад,
За ўторы падняў бочку,
Абпёр яе на лучочку…
А конь, смык, — падаўся ўперад.
А бадай табе тут верад!
Падкаціў я бочку зноў,
І якраз ужо навёў,
|
