|
Прысуцтвы і вокруг, управы, палаты;
А найбольш міравых, ўчастковых і зьездаў,
Што ў полі каменьня, што гвездаў!
Затое-ж жыцьцё цяпер труднае стала.
У сьведкі ўлезьці, ні села — ні пала,
Ад суду да суду праз лета цягацца
Так лёгка, што навет ня трэба старацца!
Раз еду я ў Вільню адведаць сынка,
Ажно, пры дарозе пасецца кабыла,
Стаіць чалавек якісь ля млынка,
За млынам там сука брахала, ці выла,
І дзесьці „ратуйце“ крычала кабета,
А мостам ляцела якаясь карэта.
І што-ж тут такое было? Мне здаецца:
Хто едзе, хто вые, хто можа сьмяецца…
(А Мельнік стаяў у дзьвярох і сьмяяўся;
Чаго ён смяецца, — дык я-ж ня пытаўся!)
Мінуўшы я млын той, еду ўжо лесам, —
Ляжыць чалавек пад кустом ля дарогі
Бяз шапкі і босы, так шталтам[1] убогі;
Але я еду з сваім інтарэсам,
Мне няма дзела больш ні да кога
Ляжачага-ж люду ўсюды ёсьць многа!
Я аглянуўся, аж гоніцца хтосьці,
Кліча: „пастой-жа для Боскай мілосьці!“…
Стаў я, чакаю, аж ён і пытае:
Хто я, адкуль ёсьць і хто мяне знае?
І кажа вярнуцца мне аж да млыну,
Сьведкам ураднік зьве на гадзіну.
Вярнуўся, гляджу, аж карэта у рэчцы.
Мельнік цяпер ужо не сьмяецца,
Кабылу сотнік цягне да стану,
Цырулік кроў кінуў абмокшаму пану,
Дзіра на мосьце так, як на хату,
|
