— Татачка. мы нешчасьлівыя людзі — казала Эльза, хаваючы ад засмучон х бацькавых вачэй сваё кругленькае паднятае брушка. — Але мы яшчэ будзем шчасьлівыя, татачка!
А Васілёваму, аднак-жа, бацьку страшэнна не падабалася, што немцы ў гэтай-то бядзе ня думаюць яму карыцца, ня просяць, не наракаюць, пры спатканьні з ім дужа ветлівы, а дзяўчына нават і ў руку яму цалуе.
Зьнялюбела яму дзеўка за гэтую нямецкую пачцівасьць і яшчэ за тое, што любіла бавіцца пад тэй сасною. Мала таго, што бавіцца сама, Васіля туды з сабою цягне або цэлы табун дзяўчат вясковых прывядзе. Зьбяруцца там карагодам і пяюць ёй без пары вясельны песьні.
Ато жартуюць:
— Як-жа т, Эльзачка, белая красачка, з намі, муж камі, будзеш жыць, панскі прыгон адбываць, ня ўмею ы ані кросенцаў ткаць, гані жытца жаць?
А немачка сьмяецца, як блазнотка:
— Я, кажа, усё здолею, толькі ня дужа прызвычаена Для Васількі свайго любага да ўсяго я прызвычаюся. Буду кросны ткаць і жыта жаць, і хлеб мясіць…
— А малаціць-жа ты ня умееш?
— Дык ці доўга мне наўчацца, Васіля кахаючы!
Кажа так, і ня сорам ёй.
Пагуляўшы, ідзець немачка з Васілём дамоў, пастаяць, пажалеюцца, пацалуюцца і ра-