нас паводзіцца. Спракудзілася дзеўка, а немец анічагусенькі: ня сварыцца, ня лае, адно п‘е каву з жалудоў, чакаючы панура, калі дазволіць бацька пабрацца з ёю маляру.
П‘е і спамінае мінулы час…
Млын гудзіць. Млынар ходзіць белы ад мукі. Вось бяжыць яго Эльзачка.
— „Татачка, а дзе Васіль?“
— „Ой, дзяўчынка! Нешта вельмі часта пытаешся ты Васіля“.
— „Татачка! адпусьці ты яго сёньня з млыну. Мы пойдзем пагуляем пад сасною“.
— „Чаму ўсё пад сасною?“
— „Васіль там будзе маляваць мяне“.
— „Ну, дзіце сабе: завозу мала“.
— „Дзякую, татачка!“ — скажа дзяўчынка і пабяжыць в сёлая.
Беленькая была такая немачка, з вялікаю касою, хоць і маладзенькая.
„Маладая дзяўчынка, — думае ўсьлед ёй бацька. — рана ты закахалася. Хлопец нічо сабе, але мужык. Бацька яго такі — каб яго чорт схапіў. Ат, клопат сабе!.. Гудзі, гудзі, маё кола! Мялі, мялі хл бок людзём! Будзем мы піць каву не жалудовую, а сапраўдную“.
Ды не давялос яму піць сапраўдную каву. П‘ець ён жалудовую. І кажа, адарваўшыся ад сумных успамінкаў і разваг:
— Эльза, Эльза! Дзіцятка маё! Што ты сядзіш? Што ты думаеш? Ты думаеш, што бацька твой ужо скінуты з млынарскае пасады? Што бацька твой — ужо бедны безработны чалавек? Што ён п‘е жалудовую каву? Эльза, Эльза! Дзіцятка маё!
