млынара ў навуку. Малоць ён добра не наўч ўся, але затое наўчыўся маляваць, ад немца, абразы.
Не спадабалася яго старому бацьку, што сын займаецца такою-то лухтою: малюе дрэвы, хаты і людзей.
— Гэта, кажа, панская або: нямецкая забаўка, а мужыка яна толькі псуе!
А ў немца, ды была харошая дачка, звалася Эльза — хлапец вазьмі дый закахайся. Яна, бывала ходзіць бавіцца пад тэй сасною, а ён: малюе кучматую сасну і сваю дзяўчыну пад сасною. Урэшце, так добра стаў ён маляваць, что перашоў нават і немца, і шмат намаляваў вялізных абразоў па просьбе бацюшкі ў царкву. Толькі іх пасьля з царквы павыкідалі.
Адноўчы дужа заняўздоліў стары той гаспадар, думаў, што памрэць, гукнуў сваіх трох большых і сказаў:
— Дзеткі! Дужа я хворы, можа памру, дык хачу вас падзяліць, каб вы па маёй сьмерці не калаціліся за бацькава дабро.
— Што-ж ты дзеліш толькі траіх? — спыталася старая. — Чаму ж ты Васіля ня дзеліш?
І с ны ўмяшаліся. Сталі прасіць бацьку, каб ня крыўдзіў ён і меншага, Васіля:
— Дык я, гэта, яго крыўджу?! — з гневам сказаў хворы. — Не, ня я, а ён мяне пакрыўдзіў! Бо вы, дзеткі, пашлі добрым торам, а ён не.
