III
Лепей пакланіцца ды ўцячы…
Так прысягнуў Тарас.
Увечары, калі ўсё троху супакоілася, прышлі з лесу цімакі. Даведаўшыся аб усім, пакланіліся яны ў ногі чалавеку, ды не пасьмелі паглядзець яму ў вочы.
— Што-ж, браткі, заставайцеся надалей, — казаў непаслухмяным языком да іх Тарас, — жывеце, бо цяпер-жа ўсё роўна…
Ніякага адказу не далі на тое цімакі, — ні дзед, ні хлопец, ні сярэдні, Маўкліва пазьбіралі сваё ўбогае рызьзё, насунулі на плечы хатылі і пацімачылі скрозь цёмну ноч па глухой пушчы, у дальшы сьвет. Было ім часам жудка. Здавалася, што ззаду стаяць вочы… А ў тых вачох — боская кара за прысягу. І ўцякалі нешчасьлівыя ад яшчэ болей нешчасьлівага…
Уцякалі, спавітыя спрадвечнаю цямнотаю, спрадвечнымі забабонамі, вызваліцца ад якіх яшчэ ня мелі сілы…