Гутарка ўзьбілася на залатога кухара, і падвыпіўшыя госьці пажадалі паглядзець на яго. Паслалі гайдука ў пякарню, каб прывёў яго,
— Скуль яснавяльможны дастаў яго? — пытаўся граф Бжастоўскі.
— Мой падданны… тутэйшы. Ні ў Парыжы, ні ў Варшаве ня вучыўся, — мусіць з кухонным гэніем радзіўся.
— Што-ж так доўга не вядуць гэнія сюды? — запытаўся адзін пануры стары пан.
Князю не спадабаліся гэтыя словы, ён нахмурыўся і паслаў другога гайдука. Той ведаў князеў гнеў і памчаўся, як страла.
Тымчасам з кухарам рабілася няма ведама што. Першы пасланец, зьдзіўлены, ня ведаючы, што тут такое, стаяў над ім, старым, і ня мог даць рады, каб ён ішоў да князя.
Кухар зьбялеў, дрыжэў і не казаў ні слова. Ён глядзеў на пасланца вытрышчанымі вачыма і ня рушыўся з месца, быццам прыліпшы. Потым, урэшце, паволі скрануўся і пабрыў у сваю каморку, побач з прыкухоньнікам. Асунуўся там на калені, злажыў перад абразом, рукі далонямі і скамянеў так. Не маліўся, ня кланяўся, толькі стаяў на каленях і глядзеў на абраз.
Доўга, можа, прастоіў-бы ён так, каб ня прыбег другі пасланы. Тады двое гайдукоў схапілі яго падпашкі і пацягнулі ў палац. Ногі яго ня йшлі, згібаліся, лоб узапрэў, зьмярцьвеласьць на твары не зьмяншалася.
— Упіўся ты з радасьці ці што? — крычаў на яго старшы гайдук. — Князь хоча пака-
