каб хто ня ўбачыў, схапіў з духоўкі румяны піражок і ўсунуў хлопчыку ў кішэню за добру ці нядобру вестку.
Хлопчык усьцешыўся, пагладзіў вялізнага адгадаванага ката, князёвага ўлюбёнца, што быў тут прыбегшы за хлопчыкам з пакояў, і паганяў дзядзьку: „Барджэй, барджэй, чакае!“
І зараз паляцелі: халопчык паперадзе, а кухар сьледам, на бягу спушчаючы засуканыя рукавы.
Толькі мышасты кот застаўся, зачынены праз недагляд у кухні. Ён важна пахадзіў па ўсіх сталах, панюхаў зайца і зморшчыўся, потым скокнуў і падзівіўся скрозь няшчытна зачыненыя дзьверы з кухні ў чорны прыкухоньнік, як там два кухцікі, судамой і хлапец-дрыванос былі кожны пры сваёй рабоце.
Кату прыемна засьвярбела ў носе, ён глыбока пацягнуў пах ад вялізнае гарачае пліты, на якой бяз ліку стаяла рознага судзіньня з гатаванымі стравамі, клубілася з катла пара, шляхатала вада, сіпелі скавародкі, трашчэлі дровы ў печы. Але блісканьне на паліцах соцень медных рондляў усялякай велічыні, ад самага большага, увелькі з цэбар, да самага маленечкага, з катову галаву, — не спадабалася яму.
Там былі адчынены другія дзьверы, і скрозь іх цягнула холадам, можна было выскачыць на двор, але пануры выгляд кухароў, асабліва-ж хлопец-дрыванос з вяроўкаю ў руках не спадабаліся князёваму ўлюбёнцу, і ён пашоў, задраўшы тоўсты хвост, назад.
