Старонка:Досьвіткі (1926).pdf/33

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Быў адзін прыпадак, — і кухар засмуціўся, спомніўшы… Перасаліў ён страву, і князь сам, сваёю цяжкою рукою, так ударыў яго два разы поўху; што й цяпер яшчэ ў благое надвор‘е з вуха гной цячэць. З гэтае прычыны кухар заўсёды насіў у вуху кавалачак мяккага хлопу і дрэнна чуў.

І ці мала было такіх выпадкаў, што забіў-бы яго гнеўны князь да сьмерці ці аддаў-бы ў маскалі, каб не даражыў яго залатымі рукамі і тонкім кухарскім смакам.

Пасьля калецтва прыкра было бачыць князю кухара з заткнутым вухам, і ён ніколі ўжо ня гукаў яго на параду аб стравах да сябе, а пераказваў яму ўсе свае загады цераз стольніка.

Ды сёньня князь быў у — такім нязвычным гумары, што захацеў, апрача стольніка, і сам пагаманіць з ім, як смажыць зайца.

Калі хлопчык-гайдучок прыбег з палацу да кухара ў пякарню, а яна зьмяшчалася воддаль, у васобным, адумысным будыначку, калі ён запыхана крыкнуў кухару: „Дзядзьку яснавяльможны кліча да сябе… барджэй!“ — у кухара затрэсьліся ад неспадзевак рукі і зазьвінела ў хворым вуху. Ён ня ведаў, палохацца ці радавацца яму, што кліча яго князь.

Падняў уронены рушнік, абцёр з рукі зайцову кроў і рупненька прыгладзіў лысіну і падкруціў вус.

— Піражка… піражка, Янучок! — сарамліва, без роўнавагі зашаптаў ён гайдучку, азірнуўся,