Узвалілі яе на розвальні, прыкрылі паверх кажуха дзяругаю. Паважны і хмуры Яська павёз яе дамоў.
V
— Вечны спакой!
Магнат Вішнявецкі ізноў узьявіўся ў варшаўскіх салёнах, асабліва цікавы і як казалі далікатныя пані і паненкі, „нявыслоўна адухоўлены“ пасьля самоты ў сваіх беларускіх пушчах. Усе ведалі, што славутая Лэдзі, якою вабіўся кароль Прусаў на пышных ловах у Панятоўскага, без пары згінула. Грабя Пшазьдзецкі пазычаў у князя грошы і ня ў меру вёрз лухту аб яго новых поглядах, памеўшых поўную незадачу пры першым датыканьні з консэрватызмам хлопаў.
Гутарка аб гаротнай Лэдзі зрабілася моднаю ў арыстоксатычных салёнах.
А маладзенькая жартаўлівая барднэса Фальц-Фэйн гарэзьліва пяяла засмучонаму князю на жалосна-сьмяхотную мэлёдыю:
|
Гаў, гаў, гаў, сучачка! |
