Дж. Б. напагатове, сэр. Вы пераканаецеся, што ён непахісны пані. Джозеф непахісны, сэр, і д’ябальскі хітры!
І сапраўды, майстар Байтэрстон пераканаўся ў яго непахіснасці, калі маёр павёў гэтага маладога джэнтльмена на прагулку.
Маёр блукаў, зусім не думаючы аб развесяленні майстра Байтэрстона, і цягнуў яго за сабой, шукаючы містэра Домбі і яго дзяцей.
У свой час маëр, якога папярэдне паведаміла місіс Піпчын, знайшоў Поля і Фларэнс і рушыў да іх; з імі быў велічавы джэнтльмен (бясспрэчна містэр Домбі).
Калі ён уварваўся з майстрам Байтэрстонам у самы цэнтр маленькага атрада, здарылася, зразумела, так, што майстар Байтэрстон пачаў гутарку са сваімі калегамі па няшчасцю. Услед за гэтым маëр спыніўся, уважліва паглядзеў на іх і вельмі ўзрушыўся; успомніў са здзіўленнем, што бачыў іх і гутарыў з імі ў сваёй прыяцелькі міс Токс на пляцы Прынцэсы; заявіў, што Поль надзвычай слаўны хлапчук і малады яго сябра; даведаўся, ці памятае ён Джоя Б., маёра; і, нарэшце, раптам успомніўшы аб прыстойнасцях, папрасіў прабачэння ў містэра Домбі.
— Але мой малады сябра, сэр, — сказаў маёр, — зноў ператварае мяне ў хлапчука. Стары маёр, сэр, маёр Бегсток, не сароміцца зрабіць такое прызнанне. — Тут маёр прыўзняў капялюш. — Чорт пабяры, сэр, — усклікнуў маёр, — я вам зайздрошчу! — пасля ён апамятаўся і дадаў: — Даруйце мне за такую вольнасць.
Містэр Домбі папрасіў не надаваць гэтаму значэння.
— Стары ваяка, сэр, — сказаў маёр, — пракопчаны, загарэлы, змардаваны, пакалечаны стары маëр, сэр, не пабаяўся, што яго староннасць будзе асуджана такім чалавекам, як містэр Домбі. Здаецца, я маю гонар гутарыць з містэрам Домбі?
— У сучасны момант я з’яўляюся нявартым прадстаўніком гэтага імя, маёр, — адказваў містэр Домбі.
— Гэтае імя, сэр, — цвёрда сказаў маёр, нібы чакаў ад містэра Домбі пярэчанняў і ў такім выпадку лічыў-бы цяжкім сваім абавязкам абарваць яго, — карыстаецца вядомасцю і пашанай у аддаленых брытанскіх уладаннях. Гэтае імя, сэр, чалавек пазнае з гонарам.
— Вы вельмі ветлівы, маёр, і цэніце яго, магчыма, вышэй, чым яно гэтага заслугоўвае, — адказваў містэр Домбі.
— Не, сэр, — сказаў маёр. — Мой малады сябра, сэр, можа запэўніць, што Джозеф Бегсток — прамалінейны, простадушны, адкрыты чалавек, сэр, толькі і ўсяго. Гэты хлопчык, сэр, — сказаў маёр, панізіўшы голас, — астанецца ў гісторыі. Гэты хлопчык, сэр, незвычайнае дзіця. Шануйце яго, містэр Домбі.
— Містэр Домбі, здавалася, даў зразумець, што пастараецца гэта зрабіць.
— Вось, сэр, яшчэ адзін хлопчык, — прадаўжаў, маёр канфідэнцыяльным тонам, ткнуўшы ў яго стэкам, — сын Байтэрстона з