— Вельмі добра! Цяпер я іду.
— Спадзяюся,— прамармытаў пра сябе Саламон.
— Паслухайце, дзядзя Соль! — усклікнуў Уолтэр, зноў паяўляючыся ў дзвярах.
— Ён зноў тут! — сказаў Саламон.
— Мы сустрэлі на вуліцы містэра Каркера-малодшага. Такім дзіўным ён ніколі яшчэ не быў. Ён развітаўся са мною, але пайшоў услед за намі — вось дзіва! — таму што, калі мы падышлі да дзвярэй, я азірнуўся і бачыў, як ён памаленьку адыходзіў, нібы слуга, які праводзіў мяне дадому, або верны сабака. Як яна сябе адчувае цяпер, дзядзя?
— Таксама як і раней, Уолі,— адказваў дзядзька Соль.
— Вельмі добра! Цяпер то я пайду ўжо.
На гэты раз ён сапраўды пайшоў, а Саламон Джылс, не маючы ахвоты абедаць, сеў з другога боку каміна, наглядаючы за сном Фларэнс. Дасягнуўшы мэты свайго падарожжа, Уолтэр выскачыў з карэты, задыхаючыся, паведаміў аб сваёй місіі слузе і пайшоў за ім проста ў бібліятэку, дзе містэр Домбі, яго сястра і міс Токс, Рычардс і Ніпер былі ўсе ў зборы.
— О, прашу прабачэння, сэр, — сказаў Уолтэр, кідаючыся да містэра Домбі, — але, на шчасце, я магу паведаміць, што ўсё добра, сэр: міс Домбі знайшлася!
— Я гаварыў вам, Луіза, што яна абавязкова знойдзецца, — сказаў містэр Домбі, крыху павярнуўшыся да гэтай лэдзі, якая плакала разам з міс Токс. — Паведаміце слугам, што няма патрэбы ў далейшых пошуках. Хлопчык, які даставіў гэтую вестку, — малады Гэй з канторы. Як знайшлася мая дачка, сэр? Мне вядома, як яе згубілі. — Тут ён велічна зірнуў на Рычардс. — Але як яна знайшлася? Хто яе знайшоў?
— Бадай, гэта я знайшоў міс Домбі, сэр, — скромна сказаў Уолтэр, — ва ўсякім выпадку не ведаю, ці магу я ставіць сабе ў заслугу, што сапраўды знайшоў яе, але я быў шчаслівым сродкам...
— Што вы падразумяваеце, сэр, — перабіў містэр Домбі, з інстынктыўнай непрыхільнасцю адзначаючы, што хлопчык відавочна горды і шчаслівы сваім удзелам у гэтай падзеі, — кажучы, што па сутнасці вы не знайшлі маёй дачкі, а былі шчаслівым сродкам? Будзьце ласкавы гаварыць толкам і паслядоўна.
Не мог Уолтэр гаварыць паслядоўна, але ён пастараўся даць тыя тлумачэнні, на якія быў здолен у сваім узрушаным стане, і расказаў, чаму ён прышоў адзін.
— Вы гэта чуеце, дзяўчына? — строга сказаў містэр Домбі, звяртаючыся да чорнавокай. — Вазьміце ўсё неабходнае і зараз-жа адпраўляйцеся з гэтым маладым чалавекам, каб даставіць дадому міс Фларэнс. Гэй, заўтра вы атрымаеце ўзнагароду.
— О, дзякую вам, сэр, — сказаў Уолтэр. — Вы вельмі добры. Дапраўды, я не думаў аб узнагародзе, сэр.
