рая ведзьма абабрала ў яе адзенне... Я яе знайшоў і прывёў да нас, каб яна адпачыла ў нас у гасцінай... глядзіце!
— Божа-ж мой! — сказаў дзядзька Соль, адступаючы да свайго ўлюбёнага компаса. — Не можа быць! Ніколі-б я...
— Ды і ніхто іншы, — перабіў Уолтэр, адгадваючы канец фразы. — Ніхто, ці ведаеце, ніхто... Вось! Памажыце мне перанесці гэту канапу бліжэй да агню, добра, дзядзя Соль? Падрыхтуйце талеркі... дайце ёй паабедаць, добра, дзядзя? Кіньце гэтыя чаравікі пад камінную рашотку, міс Фларэнс... пастаўце ногі на рашотку, каб абагрэць іх... Як яны прамоклі!.. Вось дык прыгода, а, дзядзя? Божа мой, як мне горача!
Саламону Джылсу таксама было вельмі горача і ад спачування, і ад надзвычайнага здзіўлення. Ён гладзіў па галоўцы Фларэнс, угаварваў яе есці, угаварваў яе піць, расціраў ёй ногі нагрэтай ля каміна насавой хустачкай, сачыў поглядам і слухам за сваім непаседай-пляменнікам і нічога па сутнасці не разумеў, апрача таго, што на яго ўвесь час налятаў і натыкаўся гэты ўсхваляваны малады джэнтльмен, які мітусіўся па пакоі, беручыся адразу за дваццаць спраў і зусім нічога не робячы.
— Пачакайце хвілінку, дзядзя, — сказаў ён, схапіўшы свечку, — зараз я збегаю наверх, апрану другую куртку, а пасля пайду. Паслухайце, дзядзя, вось дык прыгода!
— Дарагі мой хлопчык, — сказаў Саламон, які з акулярамі на ілбе і вялікім хранометрам у кішэні кідаўся паміж Фларэнс на канапе і сваім пляменнікам, — гэта самае незвычайнае...
— Так, але, калі ласка, дзядзя... калі ласка, міс Фларэнс... ці ведаеце, абед, дзядзя.
— Так! так! так! — усклікнуў Саламон, адразу ўсадзіўшы нож у баранню нагу, нібы яму трэба было карміць велікана. — Я аб ёй паклапачуся, Уолі! Я разумею. Любая крошка! Вядома, прагаладалася. Ідзіце і прывядзіце сябе ў парадак. Госпадзі памілуй!
Уолтэру мала спатрэбілася часу, каб падняцца да сябе на мансарду і спусціцца, але Фларэнс тым часам не магла змагацца са стомай і паспела задрамаць ля каміна. Калі хлопчык вярнуўся, яна салодка спала.
— Вось гэта цудоўна! — прашаптаў ён, так моцна сціснуўшы ў абдымках Саламона, што той у твары змяніўся. — Цяпер я пайду. Вазьму толькі з сабою скарынку хлеба, я вельмі галодны... і... не будзіце яе, дзядзя Соль!
— Не, не, — сказаў Саламон. — Прыгожанькая дзяўчынка!
— Вельмі прыгожанькая! — усклікнуў Уолтэр. — Я ніколі не бачыў такога тварыка, дзядзя Соль. Цяпер я іду.
— Вельмі добра, — з вялікай палёгкай сказаў Саламон.
— Паслухайце, дзядзя Соль! — крыкнуў Уолтэр, высунуўшы галаву ў дзверы.
— Ён зноў тут! — сказаў Саламон.
— Як яна сябе адчувае цяпер?
— Цудоўна, — сказаў Саламон.
