Старонка:Домбі і сын.pdf/54

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

старэйшага сына на вольную вакансію; i, як мне паведамілі, ён адзеў сёння форменную вопратку. Здаецца, нумар яе сына, — сказаў мiстэр Домбі, звяртаючыся да сястры і гаворачы аб хлопчыку так, нібы той быў наёмнай карэтай, — сто сорак сёмы. Луiза, вы можаце паведаміць ей.

— Cто сорак сёмы, — сказала місіс Чык. — Форменная яго вопратка, Рычардс, — гэта прыгожы цёплы сiнi фланелевы фрак i шапка з аранжавым кантам, чырвоныя шарсцяныя панчохі і вельмі моцныя скураныя штонікі. Ужо адну гэтую частку туалета можна насіць з удзячнасцю, дадала з энтузіязмам мiсiс Чык.

— Ну, вось, Рычардс! — сказала мiс Токс. — Цяпер вам ёсць чым ганарыцца. Літасцівыя Тачыльшчыкі!

— Я вельмi дзякую, сэр, — цiха адказвала Рычардс, — i вы вельмi добрыя, што ўспомнілі пра маіх дзетак.

Пры гэтым вобраз Байлера ў касцюме Літасцівага Тачыльшчыка з маленькiмi яго ножкамі, абцягнутымі моцнымі штонікамі, пра якія гаварыла місіс Чык, паўстаў перад вачыма Рычардс і прымусіў яе праслязіцца.

— Я вельмі рада, што вы такая адчувальная, Рычардс, — сказала мiс Токс.

— Сапраўды, пачынаеш спадзявацца, — сказала мiсiс Чык, якая ганарылася сваiмi даверлівымі адносінамi да прыроды чалавечай, — што ёсць яшчэ на свеце іскра ўдзячнасці і належнай адчувальнасці.

Рычардс адазвалася на гэтыя кампліменты, прысядаючы і мармычучы словы ўдзячнасцi; але бачачы, што ёй не аправіцца ад таго перапалоху, у які яе прывёў вобраз сына ў неадпаведных яго ўзросту штанах, яна непрыкметна адступіла да дзвярэй і адчула вялікую палёгку, вышмыгнуўшы ў іх.

Тыя мімалётныя паказчыкі частковай адлігі, якія з’явіліся разам з ёю, з ёю і зніклi; i мароз зноў запанаваў, такі-ж жорсткі i люты, як і раней. Было чуваць, як у канцы стала мiстэр Чык двойчы пачынаў напяваць арыю, але абодва разы гэта быў жалобны марш з «Саула»[1]. Здавалася, што кампанія рабілася ўсё халаднейшай і халаднейшай і паступова пераходзіла ў замарожаны і цвёрды стан, як закуска, вакол якой яна сабралася. Нарэшце, мiсiс Чык зірнула на міс Токс, а міс Токс адказала ёй позіркам, і абедзве ўсталі і заўважылі, што час iсцi. 3 той прычыны, што мiстэр Домбі прыняў гэтую заяву зусiм абыякава, яны развiталiся з гэтым джэнтльменам і неўзабаве адбылі пад аховай мiстэра Чыка, які, як толькi яны павярнуліся спiной к дому і пакінулі яго гаспадара ў прывычнай адзіноце, засунуў рукі ў кішэні, адкінуўся на спінку сядзення і ўсю дарогу насвістваў «Хей хо чыві!», выказваючы пры гэтым усёй сваёй фізіяноміяй такую сумную і грозную пагарду, што мiсiс Чык

  1. Араторыя (муз. твор кампазітара Гендэля (1685—1759).