цеся наверх, у пакой старога Соля Джылса, і заснеце там сном анёлка.
Спамянуўшы пра Дыагена, капітан Катль пагладзіў яго, а Дыаген міласціва пайшоў яму насустрач, прыняўшы гэту ласку. Пакуль ужываліся выратавальныя меры, ён яўна вагаўся, ці варта накінуцца на капітана ці заключыць з ім дружбу, і гэту барацьбу пачуццяў ён выказаў у тым, што або віляў хвастом, або скаліў зубы і час ад часу бурчэў. Але цяпер усе яго сумненні рассеяліся. Было ясна, што ён лічыць капітана адным з самых прыемных людзей, знаёмства з якім з'яўляецца гонарам для ўсякага сабакі.
Зрабіўшы такі вывад, Дыаген не адыходзіў ад капітана, пакуль той заварваў чай і рыхтаваў тост, і праявіў порсткую цікавасць да яго гаспадаркі. Але не варта было добраму капітану рабіць такія прыгатаванні для Фларэнс, якая дарэмна спрабавала аддаць ім належнае, але нічога не магла есці і толькі плакала і плакала.
— Ну-ну! — сказаў, спачуваючы, капітан. — Вам патрэбна паспаць, Радасць майго Сэрца, пасля ў вас будзе больш спрыту. Цяпер вы атрымаеце свой паёк, мой хлопчык, —звярнуўся ён да Дыагена, — а пасля вам належыць вартаваць сваю гаспадыню наверсе.
Хоць у Дыагена пацякла слінка і вочы заблішчэлі ўбачыўшы снеданне, аднак, калі гэта снеданне было яму прапанавана, ён не накінуўся на яго, але навастрыў вушы, пабег да дзвярэй крамы і зайшоўся шалёным брэхам, уткнуўшыся мордай у парог, нібы хацеў пракапаць сабе выхад.
— Няўжо там хто-небудзь ёсць? — з трывогай запыталася Фларэнс.
— Не, мая маленькая дэдзі, — адазваўся капітан. — Хто-б мог падыйсці сюды і не пастукаць? Смялей, мая красуня! Гэта, як відаць, прахожыя.
Але тым не менш Дыаген брахаў і брахаў і з шалёнаю ўпартасцю драў падлогу кіпцюрамі; зрэдку ён пачынаў прыслухоўвацца і як быццам зноў атрымліваў пацверджанне, бо зноў пачынаў брахаць і драць падлогу. Калі яго ўгаварылі вярнуцца снедаць, ён наблізіўся з вельмі нерашучым выглядам і, не праглынуўшы ні кавалачка, зноў рынуўся да дзвярэй.
— Што, калі хто-небудзь падслухоўвае там і пільнуе? — прашаптала Фларэнс. — Магчыма, хто-небудзь бачыў, як я ўвайшла сюды… хто-небудзь сачыў за мной.
— Ці не прышла сюды тая маладая жанчына, маленькая лэдзі? — запытаўся капітан, якому прышла на думку бліскучая ідэя.
— С'юзен? — сказала Фларэнс, паківаўшы галавой. — О, не! С'юзен даўно пайшла ад мяне.
— Спадзяюся, не уцякла з карабля? — запытаўся капітан. — Не кажыце мне, мая красуня, што гэта маладая жанчына ўцякла!
