— Пачакайце! — Дачка кінулася да яе з шаленствам, якое зноў успыхнула, як агонь. — Сястра — прыгожая чартоўка з каштанавымі валасамі?
Старая, здзіўленая і перапалоханая, моўчкі кіўнула.
— У яе твары ёсць штосьці ад яго! Гэта чырвоны дом… Ён стаіць у баку ад дарогі. Перад дзвярыма зялёненькі ганачак…
Зноў старая кіўнула.
— На якім я сёння сядзела! Аддайце мне назад грошы.
— Эліс! Любачка!
— Аддайце мне назад грошы, інакш вам не паздаровіцца!
Сказаўшы гэтае яна рэзка вырвала грошы з рук старой і, зусім роўнадушная да яе скаргаў і просьбаў, накінула свой плашч і імкліва выбегла з дома.
Маці, пакульгваючы, пайшла за ёю, стараючыся не адставаць і ўгаварваючы яе, але гэтыя ўгаворы рабілі на яе не больш уражання, чым вецер, дождж і змрок, які ахутаў іх.
Была дванаццатая гадзіна ночы, калі яны пакінулі ззаду гарадскія вуліцы і ўвайшлі ў тую больш цёмную нейтральную паласу, дзе быў дом. Горад разлёгся паводдаль, зданнёвы і хмурны; халодны вецер выў на прасторы; усё вакол было чорна, дзіка, пустэльна.
— Гэта зручнае месца для мяне! — сказала дачка, спыняючыся, каб азірнуцца. — Я падумала ўжо аб гэтым, калі была тут сёння.
— Эліс, любачка! — усклікнула маці, паціху сморгаючы яе за спадніцу. — Эліс!
— Ну, што яшчэ, матуля?
— Не аддавайце грошай, любая. Калі ласка, не аддавайце. Мы не можам гэта рабіць. Нам трэба павячэраць, любачка. Грошы — гэта грошы, хто-б іх не даў. Скажыце ім усё, што хочаце, але грошы пакіньце сабе.
— Глядзіце! — сказала ў адказ дачка. — Вось дом, пра які я гаварыла. Гэта ён?
Старая сцвярджальна кіўнула галавою, і, прайшоўшы яшчэ некалькі крокаў, яны падышлі да дзвярэй. Пакой, дзе Эліс сушыла плацце, быў ярка асветлены палаючым камінам і свечкай, а калі Эліс пастукала ў дзверы, з гэтага пакоя вышаў Джон Каркер.
Ён здзівіўся, убачыўшы такіх наведвальнікаў у такі позні час, і запытаўся ў Эліс, што ёй патрэбна.
— Мне патрэбна ваша сястра, — сказала яна. — Жанчына, якая дала мне сёння грошы.
Пачуўшы гучны яе голас, вышла Херыет.
— О! — усклікнула Эліс. — Вы тут! Вы мяне, вядома, памятаеце?
— Так, — у здзіўленні адказала тая.
Твар, які быў пакорліва звернуты да яе раней, дыхаў цяпер такой нястрымнай нянавісцю і пагардай, і рука, якая мякка дакраналася да яе пляча, сціснулася ў кулак у такой злосці,
