Не менш раззлаваны быў маёр, калі апранаўся к абеду: у часе гэтай працэдуры на цёмнаскурага слугу сыпаўся град усялякіх прадметаў, пачынаючы з бота, канчаючы шчоткай для прычэсвання і ўключаючы ўсё, што трапляла пад руку яго гаспадара.
Нарэшце, маёр, марна патраціўшы ўсе снарады, што былі ў яго пад рукою, і ўзнагародзіўшы тубыльца такой колькасцю новых мянушак, што ў таго былі ўсе падставы здзівіцца багаццю англійскай мовы, падначаліўся неабходнасці завязаць гальштук; выфранціўшыся, ён адчуў прыліў жыццерадаснасці пасля такіх практыкаванняў і спусціўся ўніз забаўляць Домбі і яго правую руку.
Домбі яшчэ не было ў пакоі, але правая рука знаходзілася там, і зубныя багацці былі, як звычайна, да паслуг маёра.
— Ну, сэр, — сказаў маёр, — што вы параблялі з таго часу, як я меў шчасце вас бачыць? Прагуляліся?
— Гулялі не больш поўгадзіны, — адказаў Каркер. — Мы былі так заняты.
— Справы, э? — запытаўся маёр.
— Трэба было скончыць з рознымі дробязямі, — адазваўся Каркер. — Але, ведаеце… Гэта зусім не ўласціва мне, выхаванаму ў школе недаверлівасці і звычайна неахвочаму да горлівасці, — пачаў ён, перапыняючы сябе і гаворачы прывабна шчырым тонам, — але да вас я адчуваю поўнае давер'е, маёр Бегсток.
— Вы робіце мне гонар, сэр, — адказаў маёр. — Мне вы можаце давяраць.
— У такім выпадку, ведаеце, — прадаўжаў Каркер, — я знайшоў, што мой сябра… бадай варта было-б сказаць наш сябра…
— Вы маеце на ўвазе Домбі, сэр? — усклікнуў маёр. — Містэр Каркер, вы бачыце мяне, які стаіць тут, перад вамі? Дж. Б.?
Ён быў досыць тоўстым і досыць сінім, каб яго ўбачыць, і містэр Каркер сказаў, што мае прыемнасць бачыць.
— У такім выпадку, сэр, вы бачыце чалавека, які пойдзе ў агонь і ў ваду, каб услужыць Домбі, — заявіў маёр Бегсток.
Містэр Каркер усміхнуўся і сказаў, што ў гэтым не сумняваецца.
— Ці ведаеце, маёр, — прадаўжаў ён, — варочаюся да таго, з чаго я пачаў: я знайшоў, што сёння наш сябра быў менш уважлівы да спраў, чым звычайна.
— Так? — адазваўся ўзрадаваны маёр.
— Я знайшоў яго крыху няўважлівым і не схільным думаць.
— Клянуся Юпітэрам, сэр, — закрычаў маёр тут замешана лэдзі!
— Сапраўды, я пачынаю верыць, што гэта так, — адказаў Каркер. — Мне здавалася, вы жартуеце, калі як быццам намякнулі на гэта; я-ж ведаю вас, ваенных…
