Лэдзі, так красамоўна прадстаўленая, была доўгавязай, хударлявай асобай, якая вызначалася такім завяўшым выглядам што, здавалася, на яе не было адпушчана спачатку тое, што гандляры палатном называюць «трывалымі фарбамі», і яна патроху выліняла. Каб не было гэтага, яе можна было-б назваць, самым дасканалым узорам ласкі і ветлівасці. Ад доўгай прывычкі ў захапленні прыслухоўвацца да ўсяго, што гаворыцца пры ёй, і глядзець на тых, якія гавораць так, нібы яна ў думках адлюстроўвае іх вобразы ў сваёй душы, каб не расставацца з імі праз усё жыццё, галава ў яе зусім схілілася да пляча. Рукі сударгава паднімаліся самі па сабе ў невыяўным захапленні. Вочы былі пад уладай таго-ж пачуцця. У яе быў надзвычай саладжавы голас, а на носе, страшэнна арліным, красаваўся гузак у самым цэнтры пераносіцы, адкуль нос загінаўся ўніз, да твара, нібы прыняўшы непахіснае рашэнне ніколі і ні пры якіх акалічнасцях не задзірацца.
Сукенка міс Токс, элегантная і прыстойная, была, між іншым, некалькі мешкаватая і ўбогая. Яна мела звычай насіць дзіўныя паблеклыя кветачкі на капелюшах і чапцах. Невядомыя травы паяўляліся іншы раз у яе валасах, і было адзначана дапытлівымі, што ва ўсіх яе каўнерыках, аборачках, касынках, рукаўчыках і іншых паветраных прыладах туалета — па сутнасці ва ўсіх рэчах, якія яна насіла і якія мелі два канцы, якім належала злучыцца, гэтыя два канцы ніколі не бывалі ў добрых адносінах і не згаджаліся сыйсціся без барацьбы. Зімой яна насіла футры-палярыны, боа і муфты, на якіх волас нястрымна тапырыўся і ніколі не быў прыгладжаны. Яна захаплялася невялікімі рэдыкюлямі з замочкамі, якія, пры закрыванні, стралялі, нібы маленькія пісталеты, і, прыбраўшыся ў параднае плацце, яна адзявала на шыю нікчэмны медальён, на якім было намалявана мутнае, старое вока, пазбаўленае якога-б там ні было выразу. Гэтыя і іншыя падобныя прыкметы дапамагалі распаўсюджанню чутак, што міс Токс была, як кажуць, лэдзі з абмежаванымі сродкамі, пры якіх яна выкручвалася на ўсе лады.
— Запэўняю вас, — сказала міс Токс, робячы надзвычайны рэверанс, — што гонар быць прадстаўленай містэру Домбі з’яўляецца адзнакай, якой я даўно дамагалася, але ў гэты момант зусім не чакала. Дарагая місіс Чык… ці маю права назваць вас Луіза?
Місіс Чык узяла міс Токс за руку, прыхіліла да яе рукі сваю чарку, праглынула слязу і ціхім голасам сказала:
— Благаславі вас бог!
— Дарагая мая Луіза, — прагаварыла міс Токс, — мой любы друг, як вы сябе адчуваеце цяпер?
— Лепш, — адказвала місіс Чык. — Выпіце віна. Вы хваляваліся амаль таксама, як і я, і, бясспрэчна, адчуваеце ў ім патрэбу.
Вядома, містэр Домбі выканаў абавязак гаспадара.
