джаны рэвальвер, дадаў: — Апошні, хто выйдзе адсюль, разможджыць чэрап гэтаму шпіёну.
— Тут? — запытаў хтосьці.
— Не, не будзем змешваць гэтага трупа з нашымі мерцвякамі. Яго трэба будзе вывезці на малую барыкаду і там з ім пакончыць.
Жавер захоўваў сваю ранейшую спакойнасць.
Тут выступіў Жак Вальжан. Ён падышоў да Анжальраса і сказаў:
— Ці можаце вы зрабіць для мяне што-небудзь?
— Безумоўна.
— У такім выпадку прашу аддаць мне гэтага чалавека, я жадаю сам разможджыць яму галаву.
Жавер пры гэтым зірнуў на Жана Вальжана і спакойна праказаў:
— Гэта зусім справядліва.
Анжальрас абвёў вачыма прысутных і запытаў:
— Ніхто нічога не мае супроць гэтага? — і паколькі ўсе маўчалі, ён дадаў, звяртаючыся да Жана Вальжана: — Бярыце гэтага сышчыка.
Жан Вальжан каля Жавера, прысеўшы на край стала, пачаў разраджаць сваю стрэльбу.
У тую-ж хвіліну пачуўся гук ражка гарністага. Жавер засмяяўся.
— Вам не паздаровіцца таксама, як і мне! — закрычаў ён.
Усе рынуліся на барыкаду.
— Да хуткага спаткання! — крыкнуў ім услед Жавер.
Калі Жан Вальжан застаўся адзін з Жаверам, ён адвязаў вяроўкі і знакам загадаў яму ўстаць.
Жавер узняўся. Тады Жан Вальжан ціха вывеў яго за вяроўку з шынка, трымаючы пісталет напагатове. Так прайшлі яны да ўнутранага чатырохвугольніка малой барыкады. Ніхто не звярнуў на іх увагі, таму што ўсе заняты былі атакай. Адзін толькі Марыус заўважыў, як яны прайшлі.
Гэтая група, кат і яго афяра, азарыліся магільным святлом, якое напаўняла яго душу.
Нарэшце яны апынуліся ў завулку, дзе ніхто не мог іх бачыць. Прайшоўшы яшчэ некалькі крокаў, яны спыніліся. Жавер праказаў:
— Ну, расплачвайся!
Жан Вальжан выхапіў з кішэні складны нож і раскрыў яго.
— Нож! — ускрыкнуў Жавер. — Вядома, гэта табе больш да твара.
