Грымнуў стрэл.
— Папала! — пачуўся вясёлы голас.
І ў той самы момант, калі ядро ўдарыла ў барыкаду, з яе саскочыў на зямлю Гаўрош.
Ён прабраўся з боку вуліцы Лебедзя і спрытна пераскочыў праз дадатковую барыкаду, якая перагароджвала доступ з боку вуліцы Птыт-Груандэры.
З’яўленне Гаўроша зрабіла большы эфект, чым ядро.
Ядро ўдарыла ў кучу смецця і ў ёй схавалася. Яно толькі прабіла адно з колаў амнібуса і разбіла ўшчэнт старую цялежку Ансо. Бачачы гэта, барыкада весела смяялася.
— Валяйце далей! — крыкнуў Басюэт артылерыстам.
ХХХІХ
МАТРАЦ І ПУШКА
Гаўроша абкружылі.
Але яму не давялося нічога расказаць. Марыус адразу-ж адвёў яго ўбок.
— Чаго ты з’явіўся сюды?
— Гм! — запярэчыў хлопчык. — А вы?
І пры гэтым ён кінуў на Марыуса позірк, у якім змешвалася ўласцівая яму нагласць з адвагаю. Яго вочы здаваліся большыя, чым звычайна, ад гарэўшага ў іх унутранога агню.
Марыус запытваў у яго далей строгім голасам:
— Хто гэта табе загадаў вярнуцца сюды? Ці даставіў ты хоць маё пісьмо па адрасу?
Адносна гэтага пісьма Гаўрош не мог не адчуваць дакораў сумлення. Імкнучыся як мага хутчэй вярнуцца на барыкаду, ён хутчэй адчапіўся ад яго, чым даставіў яго па назначэнню. У душы ён не мог не разумець, што зрабіў крыху лёгкадумна, перадаўшы пісьмо невядомаму для яго чалавеку, не маючы нават магчымасці добра разгледзець яго ў твар. Чалавек гэты, праўда, быў без шапкі, але гэтага было, вядома, надта мала. У душы ён ужо сам папракаў сябе за гэта і цяпер баяўся новых папрокаў з боку Марыуса. Каб выкруціцца з цяжкога становішча, ён знайшоў самы просты спосаб: ён рашыў зманіць.
— Грамадзянін, я аддаў пісьмо вартаўніку. Дама ўжо спала. Ёй перададуць пісьмо, як толькі яна прачнецца.
Марыус, пасылаючы гэтае пісьмо, меў на ўвазе двайную мэту — развітацца з Казетай і выратаваць Гаўроша. Але яму давялося задаволіцца палавінай таго, што ён хацеў зрабіць.
Адпраўленне пісьма і зэяўленне Фашлевана на барыкадзе
