Старонка:Гюго Адвержаныя.pdf/429

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

— Якое шаленства! — ускрыкнуў ён. — Беднае дзіця! Але тым лепш. Калі нічога, апрача гэтай раны, няма, дык вам перавяжуць руку, і вы паправіцеся.

— Куля, — прашаптала яна, — прабіўшы руку, прайшла праз грудзі ў спіну. Бескарысна пераносіць мяне адсюль. Прысядзьце лепш каля мяне, вось тут. Гэтым вы дапаможаце мне лепш за ўсякага доктара.

Ён паслухаўся і паклаў яе галаву сабе на калені.

— Як добра, як добра! — шаптала яна. — Я больш не мучуся.

З хвіліну яна памаўчала, а потым з намаганнем павярнула твар да Марыуса і сказала:

— Ведаеце, пан Марыус, мне было прыкра, што вы ходзіце туды, у той сад. Гэта бязглузда, таму што я-ж сама і прывяла вас туды. І апрача таго такі малады чалавек, як вы...

Яна спынілася і, перамогшы сумныя думкі, якія, напэўна, мільганулі ў гэты час у яе мазгах, дадала з узруішлівай усмешкай:

— Вы знаходзіце мяне вельмі непрыгожай, ці праўда? Але цяпер, — сказала яна, — вы тут, на барыкадзе, загінулі. Ніхто не выйдзе адсюль жывы. Гэта я прывяла вас сюды. Я ведала, што вы ідзеце на смерць, а, між тым, падставіла руку, калі вас хацелі застрэліць. Я прыпаўзла сюды і чакала вас, Калі-б вы ведалі, як я мучылася... Цяпер-жа, мне добра. Памятаеце наша першае знаёмства?.. Я яго вельмі добра памятаю... Тут усе памруць сёння.

Яна гаварыла адрывіста і бяссувязна. Кроў цякла з раны ў грудзях, як струмень чырвонага віна з адкупоранай бутэлькі. Марыус глядзеў на гэтую няшчасную істоту з глыбокім жалем.

— О! — ускрыкнула яна раптам. — Зноў пачынаецца! Я задыхаюся!

Яна пачала кусаць сваю блузу. У гэты час зверху пачуўся гучны голас Гаўроша.

— Гэта мой брат, — сказала Эпаніна.

— Ваш брат? — запытаў Марыус і мімаволі задумаўся аб абавязку, які завяшчаў яму бацька ў адносінах да сям’і Тэнард’е. Як дзіўна сутыкаў яго лёс з гэтаю сям’ёю!

Эпаніна зусім аслабела. Гаворка яе кожную хвіліну перапынялася страшэнным хрыпеннем у грудзях. Яна наколькі магчыма наблізіла свой твар да твара Марыуса і сказала з дзіўным выразам:

— Слухайце, я не хачу вас падманьваць. У мяне ў кішэні ёсць да вас пісьмо. Яно ляжыць у мяне з учарашняга дня. Мне загадана было здаць яго на пошту. Я яго пакі-