Ён памаўчаў. Яна зноў запытала:
— Скажыце, калі ласка... — і спынілася. Потым сарамліва ўсміхнулася, апусціла вочы і раптам сказала: — Да пабачэння, пан Марыус, — і пайшла.
На другі дзень, гэта было трэцяга чэрвеня 1832 года, дзень, памятны для Парыжа па падзеях, якія яго суправаджалі, Марыус з надыходам вечару зноў накіроўваўся на вуліцу Плюме. Дайшоўшы да бульвара, ён зноў убачыў здалёк Эпаніну і, не жадаючы зноў заводзіць з ёю гутарку, звярнуў на другі бок, каб ухіліцца ад сустрэчы. Эпаніна, у сваю чаргу, заўважыла яго і, насуперак звычайнасці, пайшла за ім па вуліцы Плюме. Там яна ўбачыла, як Марыус, дайшоўшы да рашоткі, выцягнуў некалькі жалезных драцін, якія трымаліся слабей за другіх, пралез у сад і зноў старанна ўставіў іх на сваё месца.
— Вось як ён уваходзіць у дом, — сказала яна пра сябе і таксама, падышоўшы да рашоткі, абмацала ўсе драціны і хутка знайшла тыя, якія вымаў Марыус. Потым яна села ў кутку, дзе канчалася рашотка ля суседняй сцяны, так што адразу яе нельга было заўважыць.
Дзяўчына нібы сядзела на варце. Так прайшло больш гадзіны. Вуліца была зусім пустынная і маўклівая.
Раптам гадзін каля дзесяці яна ўбачыла воддаль шэсць ценей, якія паволі набліжаліся да дома, каля якога яна сядзела. Цені рухаліся на невялікай адлегласці адна ад адной; дайшоўшы да саду, яны злучыліся ўсе разам. Потым пачалі ціха гутарыць паміж сабою.
— Гэта тут, — сказаў адзін.
— А можа ў садзе ёсць сабака? — запытаў другі.
— Не ведаю, я на ўсякі выпадак падрыхтаваў яму пачастунак.
Адзін з прышоўшых пачаў абмацваць у гэты час рашотку, як гэта зрабіла некалькі часу таму назад Эпаніна. Ён таксама дайшоў да хісткіх драцін і ўзяўся за адну з іх, як раптам хтосьці схапіў яго за руку і ўдарам у грудзі адштурхнуў у бок.
— Тут ёсць сабака, — сказаў нехта хрыплым голасам.
І ў той-жа час ён убачыў перад сабою жаночую постаць.
Чалавек здрыгануўся ад нечаканасці, адсунуўся і прамармытаў з трывогай:
— Што гэта яшчэ за стварэнне?
— Гэта ваша дачка, — пачулася ў адказ.
Перад Эпанінай стаяў сапраўды яе бацька, Тэнард’е, з сваімі супольнікамі, якім, як нам вядома, удалося ўцячы з турмы, дзе яны сядзелі ўвесь час, з той пары як Жавер арыштаваў іх.
